نقل است كه احمد حنبل در حقّ بُشر ارادت تمام داشت و ملازمت آستان او مى‏كرد تا به حدّى كه شاگردانش مى‏گفتند: تو مجتهد زمانه‏اى و در انواع علوم نظير ندارى و هر ساعت از پس شوريده‏اى مى‏روى؟
امام احمد گفت: آرى همه علوم را من بهتر از او مى‏دانم، ولى خداى را او بهتر از من شناسد.
آدمى ديده است و باقى پوست ؛ ديده آنست كان كه بیند دوست
و او را حافى بدان گويند كه چون توبه كرد از شدّت غلبه حق هرگز كفش در پاى نكردى و برهنه پاى رفتى و چون از سرّ اين حال سؤال كردند، گفت:
خداى تعالى فرمايد: «وَ اللّه‏ُ جَعَلَ لَكُمُ الأرضَ بِساطا»
يعنى من كه حضرت اللّه‏ام بساط زمين را از براى شما گسترانيده‏ام.
لاجرم ادب نباشد كه بر بساط پادشاهان با كفش روند؛ پس برهنه پاى رفتن او حُسن رعايت ادب و غايت تعظيم ربّ بود.

(جواهر الاسرار)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: