1) باعث خشنودي خدا و دوستي ملائكه است.

  2) باعث مباهات خداوند بر فرشتگان است.

  3) باعث درخشش براي اهل آسمان همانند ستارگان است.

  4) باعث روشني دل است.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

كُلُوا الثّومَ وَتَداوَوا بِهِ فَإِنَّ فيهِ شِفاءً مِن سَبعينَ داءً؛
بخوريد سير را و مداوا كنيد با او، كه هفتاد بيمارى را شفا مى دهد.

مكارم الاخلاق، ص 182

امام رضا عليه السلام :

اَلتّينُ يَذهَبُ بِالبَخرِ وَيَشُدُّ العَظمَ وَيُنبِتُ الشَّعرَ وَيَذهَبُ بِالدّاءِ وَلايُحتاجُ مَعَهُ إِلى دَواءٍ؛
انجير بوى بد دهان را برطرف، استخوانها را محكم، رويش مو را زياد، بيمارى را برطرف مى كند و با وجود آن احتياجى به دارو نيست.

وسائل الشيعه، ج17، ص133،

امام صادق عليه السلام :

لَو يَعلَمُ النّاسُ ما فِى التُّفّاحِ، ماداوَوا مَرضاهُم إِلاّ بِهِ، أَلا وَإِنَّهُ أَسرَعُ شَىْ ءٍ مَنفَعَةً لِلفُؤادِ خاصَّةً وَإِنَّهُ نَضوحَةٌ؛
اگر مردم مى دانستند چه خواصى در سيب وجود دارد، بيماران خود را تنها با آن درمان مى كردند. سيب از هر چيزى سريع تر به قلب فايده مى بخشد به ويژه آن كه خوشبو كننده مى باشد.

طب الأئمه، ص 135

امام صادق عليه السلام :

نِعمَ الطَّعامُ الزَّيتُ يُطَيِّبُ النَّكهَةَ وَيَذهَبُ بِالبَلغَمِ وَيُصفِى اللَّونَ وَيَشَدُّ العَصَبَ وَيَذهَبُ بِالوَصَبِ وَيُطفِى ءُ الغَضَبَ؛
زيتون غذاى خوبى است، دهان را خوشبو مى كند، بلغم را از بين مى برد، چهره را باز، اعصاب را محكم مى كند و مرض را مى برد و خشم را خاموش مى كند.

مكارم الاخلاق، ص 190

امام صادق عليه السلام :

صَنائِعُ المَعروفِ وَحُسنُ البِشرِ يُكسِبانِ المَحَبَّةَ وَيُدخِلانِ الجَنَّةَ وَالبُخلُ وَعَبُوسُ الوَجهِ يُبعِدانِ مِنَ اللّه  وَيُدخِلانِ النّارَ؛
نيكوكارى و گشاده رويى، محبت آورند و به بهشت مى برند و بخل و ترشرويى از خدا دور مى كنند و به دوزخ برند.

كافى، ج2، ص103، ح5

 

 

ثَلاثٌ مَنْ اَتَى اللّه‏َ بِواحِدَةٍ مِنْهُنَّ اَوْجَبَ اللّه‏ُ لَهُ الْجَنَّةَ: اَلاِْنْفاقُ مِنْ اِقْتارٍ وَ الْبِشْرُ لِجَميعِ الْعالَمِ وَ الاِْنْصافُ مِنْ نَفْسِهِ؛

هر كس يكى از اين كارها را به درگاه خدا ببرد، خداوند بهشت را براى او واجب مى‏گرداند: انفاق در تنگدستى، گشاده‏ رويى با همگان و رفتار منصفانه.

نهج الفصاحه، ح 1281

امام على عليه السلام :

اَلبِشرُ أَوَّلُ البِرِّ؛

گشاده رويى، سرآغاز نيكى است.

غررالحكم، ج1، ص79، ح295 

جایگاه تفکر در قرآن

قبل از اینکه ما نقش تفکر را در بدست آوردن معانی و مفاهیم قرآنی را بررسی کنیم بهتر است ابتدا ببینیم قرآن، نسبت به عقل بشری چه نگاهی دارد، آیا اندیشه بشری را در مقابل خداوند متعال، مردود می‌داند یا بر عکس آن را وسیله‌ای برای رسیدن به خداوند؟
در آیات مختلف قرآنی ما می‌بینیم پیوسته صاحبان فکر و اندیشه را مورد خطاب قرار داده و از جمله در سوره صاد آیه 29 بیان می‌دارد که « صاحبان خرد پند گیرند.» و همچنین در سوره مومن آیات 53و54 بیان می‌دارد که فقط صاحبان عقل هدایت می‌یابند با این بیان که « وسیله هدایت و پند آموز صاحبان خرد گردد » و همچنین در سوره روم آیه 28 چنین آمده « برای آن گروهی که تعقل می‌کنند» و در سوره ق آیه 37چنین آمده « پندی است برای کسی او را دلی (عقلی و خردی) باشد.»

برای تفسیر قرآن در مرحله‌ی ظاهر دو بال نیرومند لازم است: یكی«برهان عقلی»، یعنی علم حصولی كه شرط مهمّ مخاطب وحی قرار گفتن و تدبّر تام در آن است و دیگری سنت معصومین(ع) كه ناظر به مطالب تفسیری ظاهر قرآن است.

مفاد این سخن نه این است که نظر عقلى باطل و کسب علوم عقلى ناصواب و برهان ناتمام است ؛ چه اینکه خود قرآن کریم ، که مهمترین منطق وحى است ، فهم حقایقش را گاهى اضافه به دانشمندان فرمود، و گاهى به خردمندان ، و گاهى به اندیشمندان ، و گاهى به صاحبدلان و نظایر آنان و فرمود: ویرى الذین اوتوا العلم الذى انزل الیک من ربک هو الحق . و فرمود: انا انزلناه قرآنا عربیا لعلکم تعقلون .  و فرمود: کذلک نفصل الایات لقوم یتفکرون . و فرمود: افلا یتدبرون القرآن ام على قلوب اققالها .  و آیات بسیار دیگر از قبیل هر یک اینها.
غرض اینکه هر کس حظ او در علوم اوفر و بهره وى از آنها بیشتر است ، نصیب او از قرآن بیشتر است ؛ که کتاب عقل و علم و فکر است ؛ و حاشا که قرآن و عرفان و برهان از هم جدایى داشته باشند.

اش به جایی برسیم که زبانمان باعث بدست آوردن دل دیگران شود نه اینکه با زخم زبان، باعث رنجش دیگران شویم.

 زبان وسیله بیان تفکر

زبان یکى از مهم ترین ابزارهاى ارتباطى میان ما و جهان پیرامون مان است که براى برداشتى اصولى و درست ازمناسباتمان به آن نیازمندیم. چنین ارتباطى ، خود، مى تواند یکى از مهم ترین کارکردهاى زبان قلمداد شود. ما به وسیله زبانمان است که مى توانیم فرهنگمان را به جهان عرضه کرده وحتى ازآن دفاع نماییم.