حكيمى گفته است : اگر جوياى عزتى ، آن را در اطاعت بجوى ! و اگر بى نيازى خواهى ، از قناعت بخواه !..آن كه خداى را اطاعت كند، پيروزيش ‍ افزون شود و آن كه قناعت پيشه كند، فقر از او دور گردد.

كلينى از (ابان بن تغلب)روايت كرده است كه گفت :

 امام صادق (ع ) را گفتم : مرا از حق مؤمن آگاه كن... او فرمود: اى ابان، از آن دست بدار!(منصرف شو)

 گفتم : فدايت شوم ! و باز او را گفتم .

 آنگاه گفت:اى ابان!آنست كه نيمى از مال خويش او را دهى.و مرا نگريست و احوال درونى من دانست

 و گفت : اى ابان ! مگر ندانى كه خداى متعال از ايثار كنندگان بر نفس خويش ياد كرده است ؟

 گفتم : آرى فدايت شوم . و گفت اگر مال خويش با او بخش ‍ كنى ، بر او ايثار نكرده اى بلکه با او همسان شده اى

 و آنگاه ايثار كرده اى ، كه نيم ديگر نيز او را دهى ...

از سفيان ثورى روايت شده است كه گفت : از امام صادق (ع ) شنيدم كه مى گفت:

سلامتى چنان كمياب است كه نمى دانى كجايش بيابى..

و اگر در چيزى يافت شود، شايد كه در گمنامى  باشد...

 و اگر در گمنامى نيافتى ، شايد در تنهايى باشد، هر چند كه تنهايى همانند گمنامى نيست..

 و اگر در تنهايى نبود، شايد كه در سكوت باشد، گرچه سكوت ، چون تنهايى نيست.. 

 و اگر در سكوت يافت نشد، شايد كه در سخنان پيشينيان نيكوكار يافت شود..

 و نيكبخت آن كه در وجود خود، تنهايى را بيابد...فتدبر

علی علیه السلام فرمود: اگر پروردگار، معصيت را به عقوبت وعده نداده بود، بنده را واجب بود كه به شكرانه نعمت ، گناه نورزد...

در (كافى ) به طريق حسن از امام باقر (ع ) روايت شده است كه فرمود: بهترين اعمال در نزد خدا، آنست كه بنده آن را دوام دهد. هر چند كه اندك باشد

بزرگی فرمود : پنج چيز دواى دل است...قرآن را به تاءمل خواندن، شكم خالى داشتن، نماز شب ، سحرگاهان به درگاه خدا ناليدن و همنشينى با نیكوكاران...

زاهدى به روز عيد، با جامه هاى ژنده بيرون آمد. 

او را گفتند: به روزى چنين ، با جامه اى چنين بيرون آيى ؟! در حالى كه مردم ، خويش را زينت داده اند. گفت : پروردگار را هيچ زينتى همچون طاعت وى نيست

 امام صادق (ع ) فرمود: يارى خدا بر مؤمن همين بس ، كه دشمن خود را به معصيت پروردگار مشغول مى بيند.

در (كشاف) پيرامون اين سخن پروردگار كه گويد: (قل نار جهنم اشد حرا) آمده است :

 آنكه از رنج ساعتى خوددارى كند، به رنجى پايدار افتد..و چنين كسى  از هر نادانى نادان ترست...

عارفى را پرسيدند: چگونه صبح خويش را آغاز كردى ؟ گفت : با تاءسف بر ديروز و بيزارى بر امروز و خوار داشتن فردا.

بزرگی را پرسيدند: صوفى كيست ؟ گفت : كسى است كه نه مالك چيزى است و نه چيزى مالك اوست

یاد دارم که در ایام طفولیت، مُتعبد بودمی و شب‌خیز و مولع زهد و پرهیز. (برای زهد ولع داشتم)

شبی در خدمت پدر (رحمة‌الله علیه) نشسته بودم و همه شب دیده بر هم نبسته و مُصحَـف عزیز بر کنار گرفته و طایفه‌ای گِرد ما خفته
پدر را گفتم: از اینان یکی سر بر نمی‌دارد که دوگانه‌ای بگزارد. چنان خواب غفلت برده‌اند که گویی نخفته‌اند؛ که مرده‌اند!
گفت: جان پدر! تو نیز اگر بخفتی به، از آن که در پوستین خلق افتی(جستجوی عیب دیگران کردن)...